Καστοριά : Ένα επί..γειο παιχνίδι εξερεύνησης

Φεβρουαρίου 11, 2025

Καστοριά : Ένα επί..γειο παιχνίδι εξερεύνησης

Έχεις στα χέρια σου ένα παιχνίδι..

Ένα κουτί που μέσα έχει εικόνες και έναν χάρτη : Έναν χάρτη της Αρχόντισσας, με χαραγμένους δρόμους και σοκάκια, από εκείνα που σε οδηγούν σε μέρη που όσα χρόνια και αν πεις πως τα έχεις περπατήσει, κάθε βήμα πάνω τους, πάνω σε κάθε πλακόστρωτο μονοπάτι, σε εκπλήσσει. Σαν τις αναπάντεχες κινήσεις σε μια παρτίδα που δεν τελειώνει ποτέ..

Λες : « Εδώ ήταν αυτό; Άραγε το έχω ξαναδεί ; »

Αλλά, ίσως εκεί να κρύβεται το νόημά του : Να χάνεσαι στα στενά της και να μην σε νοιάζει! Σας το έχω ξαναπεί , σίγουρα το θυμάστε! Να αφήνεσαι στη ζαριά του, χωρίς να ψάχνεις να βρεις πού οδηγεί το επόμενο στενό. Και εκεί, καταλαβαίνεις γιατί μιλάω για παιχνίδι.. όχι επιτραπέζιο, αλλά επίγειο.

Αυτή είναι η Καστοριά, φίλε μου. Είναι μια ιστορία, που σε βάζει στο παιχνίδι της για τα καλά και τα βήματά σου γίνονται πιόνι, καθώς κινείσαι στα πλακόστρωτα κουτάκια του. Και αν κοιτάξεις πιο προσεκτικά, ίσως και να δεις κάτι, που κανείς άλλος δεν είδε..

Πιάνεις κουβέντα με τον νου και χαμογελάς, γιατί για ακόμη μια φορά επιβεβαιώνεται η πραγματικότητα: ότι η Καστοριά, δεν αποκαλύπτεται ποτέ ολόκληρη. Πάντα κάτι μικρό θα κρύβει, σαν να θέλει να σε κάνει να δεις με άλλα μάτια. Και έτσι, συνεχίζεις να περπατάς, μέχρι να διαπιστώσεις πως περνάς από αυτό το σημείο για 100^η φορά, αλλά η 101^η , θα είναι διαφορετική..!

Σε αυτή τη βόλτα, μου ήρθαν όμορφες θύμησες, ιστορίες και στιγμές από πρόσωπα αγαπημένα μου, που άλλοτε βολτάραμε παρέα. Στιγμές που το μικρό χεράκι, που τώρα μεγάλωσε και σας γραφεί, κούμπωνε σε χέρια που το κρατούσαν σφιχτά και που της μίλαγαν για την Καστόρια, με τόση αγάπη. Θύμησες με αποτύπωμα στην ψυχή. Από εκείνα τα αποτυπώματα που αφήνουν επάνω σου σημάδι, σαν έγκαυμα από φλόγα παντοτινής αγάπης.

Δεν θα μπορούσα να δώσω οδηγίες εύρεσης του παιχνιδιού.. και αυτό γιατί τα όμορφα είναι πρώτα μέσα μας και έπειτα, κυλούν προς τα μάτια.

Ο καθένας θα "φυλακίζει", τα στιγμιότυπα που μίλησαν εκείνη την στιγμή μέσα του.

Κλείνω, με την Αρχόντισσα μέσα από ένα σβηστό καντήλι: Η φλόγα του μπορεί να μην καίει, αλλά η ψυχή έχει ήδη ζεσταθεί..!

Την αγάπη μου,