Αρχοντική Καστοριά: 'Μια φορά και έναν καιρό στην παλιά πόλη της..'

Κάποιοι με ρωτάνε γιατί 'υπηρετώ' φανατικά την Γυρολιμνιά. Τί είναι αυτό το τόσο μαγικό, το τόσο ξεχωριστό. Δεν απαντώ.. χαμογελώ και σκέφτομαι πως ίσως έχουν δίκιο.. ένα μέρος είναι, σαν όλα τα άλλα. Ένα ωραίο δρομάκι γύρω από την λίμνη, με φυσική ομορφιά κτλ κτλ..

ΙΣΩΣ.

Αλλά, συγνώμη που σας απογοητεύω.. δεν είναι έτσι. Η Γυρολιμνιά είναι διέξοδος για όλους.. είναι το φυσικό ‘δωμάτιο ψυχανάλυσης’, ονείρων, σκέψεων.. αν περπατήσεις και σταθείς να παρατηρήσεις, θα δεις ‘συννεφάκια’ τις σκέψεις, να αναδύουν.

Θα νιώσεις πως με έναν μαγικό τρόπο, έχεις μέσα στην όμορφη και πολύβουη πόλη, ένα μέρος που σε ησυχάζει, που έχει τις λύσεις για όλα, αλλά και φορές που δεν έχει απάντηση παρά μόνο μια εικόνα με τις λέξεις να ακούγονται μαγικά στα αφτιά σου και εσύ να ψάχνεις να βρεις από πού πηγάζουν.

Σαν κάποιος να σου διαβάζει το παραμύθι.. μόνο που το παραμύθι σήμερα είναι από εκείνα τα παλιά.. που τα διαβάζεις απο κιτρινισμένες σελίδες.. που σε γυρνάνε σε χρόνια που δεν έζησες εσύ, αλλά με τόση αγάπη ακούς από τους μεγαλύτερους, καθώς τους συναντάς να περπατούν στην παλιά πόλη..

Στάθηκα.. και θα μου πειτε γιατί φωτογράφισα κάτι τέτοιο. Γιατί, είναι τόσο οπτικά όμορφο για εμένα, να παντρεύεται το νέο με το παλιό.. να βλέπω τα ανακαινισμένα σπίτια στην παλιά πόλη, να έχουν διατηρήσει το παραδοσιακό αρχιτεκτονικό μοτίβο και λίγα βήματα πιο κάτω, να μην σε ξενίζει ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι. Και αυτό γιατί εκείνη η εγκατάλειψη, είναι κομμάτι μνήμης για κάποιους, ίσως για κάποιους να είναι γλυκόπικρο συναίσθημα, ίσως για κάποιους άλλους που διαβάζουν αυτές τις γραμμές αυτή την ώρα και βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά, να είναι αφορμή να ξαναγίνουν παιδιά.. να θυμηθούν, να συγκινηθούν.. να ταξιδέψουν.. και ίσως για κάποιους άλλους, να είναι μια εικόνα-κίνητρο να ενεργοποιήσει την μηχανή του χρόνου.. και να κλείσουν για λίγο τα μάτια.. να κάνουν πως 'σκιτσάρουν' την ζωή τους σε ασπρόμαυρο φόντο εκείνη την εποχή.

..νοσταλγώντας το χιόνι των περασμένων εποχών, νοσταλγώντας το χειμωνιάτικο τοπίο στην όμορφη πόλη μας, άλλη μια σειρά σκέψεων ξεπήδησε από το μυαλό μου. Θυμήθηκα τότε που με ένα κατάλευκο πέπλο, θαύμασα την Αρχόντισσα, καθώς το χιόνι είχε πέσει πάνω της, χρίζοντάς την νύφη της Μακεδονίας.
Τότε λοιπόν, ξεκινώντας για την Γυρολιμνιά, έφτασα στην παλιά πόλη.. λίγο πριν την πλατεία Ντολτσό. Εκεί που θαρρείς πως ο χρόνος έχει ξεχάσει να κυλήσει ή απλά αρνείται πεισματικά να εκσυγχρονίσει κάθε σημείο που κρατάει καλά κρυμμένο στα στενά πέτρινα σοκάκια με τα μισογκρεμισμένα παλιά σπίτια. Σπίτια που αποτελούν ταυτότητα της αρχοντιάς της πόλης μας, της παράδοσης, αυτής της μαγικής Καστοριανής ταυτότητας που μιλάει στην ψυχή κάθε καστοριανού και που οπουδήποτε και αν βρεθεί, την κουβαλήσει πάντα μαζί του. Όχι σε κάποια τσέπη, αλλά κάπου που παραμένει αλώβητη. Στην ψυχή του.

Εκεί 'μιλάει' και έμενα κάθε εικόνα που βλέπουν τα μάτια μου στην πόλη που μεγάλωσα..στην ψυχή μου. Και το χιόνι, ήταν εκεί μέρες μετά, στην πόλη την παλιά, την μαγεμένη, να μου επιβεβαιώσει πως καλά έκανα που επέλεξα να 'χαθώ' στα στενά της και την ίδια στιγμή να μου υπενθυμίσει πως πάντα θα υπάρχει κάτι από το μαγικό αυτό φίλτρο που θα μου χαρίζει εικόνες παλιάς εποχής, εικόνες που η αγάπη και η νοσταλγία μάγεψαν τον φακό μου.. και όπως πάντα, έτσι και αυτή τη φορά, φυλάκισαν το παραμύθι για ακόμα μια φορά στο ‘ράφι’ της καρδίας μου.. ελπίζω και της δικής σας.

Συνεχίστε να αγαπάτε, να χαμογελάτε, να κάνετε την ζωή σας ομορφότερη.. με χρώμα ή χωρίς, ο τρόπος πάντα θα είναι εύκολος.. αρκεί να κρατάτε την ψυχή σας όμορφη!

Χρώματα, ήχοι, στιγμές, γραπώνουν το νου και τον ταξιδεύουν στο παραμύθι της, που στο διηγείται καθώς εσύ περπατάς. Αυτό είναι η γυρολιμνιά. Και το τέλος του παραμυθιού;

Ατέρμονο.Σαν την αγάπη μου για αυτή.

Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς... θα τα ξαναζήσουμε παρέα, μέσα από φωτογραφικά ταξίδια.

Την αγάπη μου...




(facebook page: Γυρολιμνιά Καστοριάς)