Η εποχή του Φθινοπώρου μέσα από τα μάτια του δρόμου.. (φωτο-κείμενο)

Πάντα λάτρευα την ‘άλλη’ οπτική.. την λίγο διαφορετική.. γιατί μέσα από την διαφορετικότητα ξεχωρίζεις.
Η ομορφιά, βέβαια, θα μου πείτε, δεν παύει να είναι ορατή από όπου και αν την κοιτάξεις.. και δεν θα έχετε άδικο.. όμως αυτή η βόλτα είχε μια παράξενη αίσθηση από την αρχή της. Ο λόγος; Όσοι είστε συνοδοιπόροι στην Γυρολιμνια Καστοριάς (facebook)  θα καταλάβετε.

(..καμιά φορά και τα φύλλα ξαποσταίνουν στο παγκάκι απολαμβάνοντας την Αρχόντισσα)

Όσοι πάλι είστε καινούριοι φίλοι, θα σας πω ότι πριν περίπου έναν χρόνο, από την άλλη πλευρά της παραλίας, αρχές του χειμωνιάτικου Φεβρουαρίου, φυλάκισα ένα στιγμιότυπο που άγγιξε τότε... που άρεσε, γιατί έκρυβε μια αγάπη. Έναν χρόνο λοιπόν μετά, βολτάρω ξανά και φυλακίζω κάτι παρόμοιο.. και είναι η ίδια στιγμή που νιώθω ότι με αυτή την πόλη έχουμε μια μυστική συμφωνία: Να μου χαρίζει τα πιο όμορφα, πιο συναισθηματικά, πιο Αρχοντικά στιγμιότυπά της. (δείτε την προηγούμενη φωτογραφία)



Το φθινόπωρο μιλούσε στην Καστοριά για τα καλά.. με τα πιο χαρακτηριστικά του χρώματα.. τα ‘γκρι-πορτοκαλί’ όπως σας λέω κάθε φορά. Την ημέρα που περπάτησα από την Βόρεια παραλία, είχε ένα απαλό αεράκι, συναφές της εποχής και απόλυτη ησυχία. Όλως παραδόξως, δεν περπατούσε κανείς. Δεν ξέρω πώς πέτυχα μια τόσο ήρεμη ημέρα, ίσως για να κάνει μια ακόμα φορά την βόλτα με το γλυκόπικρο συναίσθημα, αυτό της μοναχικότητας. (ξέρετε, είναι τελείως διαφορετικό από την μοναξιά). Μονάχα ένας σκύλος με πήρε είδηση και σαν απο ένστικτο, με συντρόφευσε στην βόλτα. Πιστός σε κάθε ανέβασμα και κατέβασμα, σε κάθε στάση μου για φωτογράφιση. Αδιαμαρτίριτα. Ίσως γιατί κατάλαβε ότι έχω μια αγάπη σε κάθε τί έμψυχο, και ένα παραπάνω, αδέσποτο.

Θα απορείτε ακόμα γιατί χαρακτήρισα στην αρχή τις λήψεις διαφορετικές.. γιατί ένιωθα σε κάθε μου βήμα ότι η εποχή μιλούσε μέσα από το έδαφος. Ο δρόμος, το παγκάκι, το πεζοδρόμιο.. όλα φώναζαν πως η εποχή αυτή (όπως και κάθε εποχή) της πάει πολύ. Η μηχανή ένα με το έδαφος και οι λήψεις διαδεχόνται η μία την άλλη.. και φυσικά το θέμα του άρθρο, δεδομένο από το πρώτο κλίκ.

Τα χρώματα αγαπώ. Την ηρεμία. Το κρύο αυτό που υπάρχει αυτή την εποχή, ίσα για να σε ζωντανεύει.. να σε ανατριχιάζει. Αλλά και να σε ετοιμάζει για τον χειμώνα που έρχεται.. πάντα λίγο νωρίτερα στην Καστοριά μας..

(ο δρόμος μιλά στην βόλτα προς Προφήτη Ηλία)

Πήρα να επιστρέφω και πέρασα απο το αρχικό σημείο.. και είναι τότε που έρχονται και αυτές οι στιγμές που, αφού έχω επιλέξει την φωτογραφία να ενώσω το κείμενο, ξεκινάω να γράψω και σταματώ. Γιατί η έμπνευση έχει σταματήσει.. γιατί κοίταξα την φωτογραφία, θυμήθηκα το μέρος, την στιγμή, αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου και προτίμησα να μην γράψω τίποτα, απλά να χαμογελάσω και να σας ευχηθώ να κάνετε και εσείς την ίδια διαδρομή κάθε μέρα!

Σταθείτε για λίγο μόνοι σας και μη διστάσετε να κοιτάξετε τα πράγματα από το ίδιο επίπεδο στο οποίο βρίσκονται. Ακόμα και αν η ομορφιά συνήθως βρίσκεται στα 'αφ υψηλού'. Μπορεί τα βλέμματα των πολλών να συγκεντρωθούν εκεί, αλλά εσύ θα έχεις καταφέρει να φυλακίσεις τον πρωταγωνιστή που θα κάνει την διαφορά, για πάντα σε μια ξεχωριστή φωτογραφία. Και πού ξέρεις..

(και εδώ σ'άγαπω)

..μέσα από εδώ σας έχω μάθει ότι η πόλη αυτή μιλάει.. αρκεί να  ξέρεις να την ακούσεις.. να την καταλάβεις.. και αν δεν κοιτάς και λίγο κάτω, κινδυνεύεις να χάσεις το πιο σημαντικό, το Σ'ΑΓΑΠΩ.

Την αγάπη μου...

Κείμενο-Φωτογραφίες:Ντίνα Παπαγεωργίου

Γυρολιμνιά Καστοριάς (facebook page)