Εκεί που η παιδικότητα παίζει με το όνειρο.Εκεί θα σε περιμένω. (φωτο-κείμενο)

Στο καραβάκι, στα μοτόρια, ή απλά στην όμορφη γέφυρα, που από τα παιδικά μας  χρόνια, ο παππούς κρατούσε σφιχτά το χέρι, για να την περπατήσω ως το τέλος της. Να κοιτάξω την λίμνη από τόσο κοντά, να την νιώσω..  λες και από τότε χτιζόταν αυτή η σχέση. Και αργότερα, όσο τα χρόνια περνούσαν και οι βόλτες είχαν γίνει μόνιμη συνήθεια του Σαββάτου, πάλι εκεί, με την φωνή να ακούγεται όλο και πιο δυνατά : ‘μόνη μου παππού!!’. 

Άφηνε το χέρι μου και με προσεκτικά βήματα έφτανα ως την άκρη της. Χωρίς φόβο, με την ικανοποίηση ότι έφτασα μόνη μου.. και καθώς γυρνούσα να φωνάξω ότι τα κατάφερα, τον έβλεπα να είναι ήδη πίσω μου, με βήματα σιγανά να με ακολουθεί χωρίς να καταλάβω ότι έρχεται και αυτός. Αγάπη και προστασία, χατίρι που δεν χαλούσε ποτέ, αλλά πάντα με προσοχή. Και ας νόμιζα ότι πήγαινα μόνη μου.. και ας έλεγα : ‘αυτή τη φορά δεν θα έρθεις!!’.

Τα χρόνια πέρασαν και το μέρος αυτό θα είναι μια παιδική ανάμνηση πάντα. Η γέφυρα πλέον σφραγισμένη για λόγους ασφαλείας, αλλά η ανάμνηση δεν μπορεί να σφραγιστεί, όσα χρόνια και να περάσουν. Περπατάω απέναντι.. κοιτάζω και τα μάτια φτιάχνουν εικόνες από τότε.. χρόνια ανέμελα, νοσταλγία και εκεί, αντικρίζω όλους τους πρωταγωνιστές να είναι πάνω της.. να περπατάνε, όπως εγώ τότε.. να πετάνε, όπως όλοι μας σαν παιδιά ονειρευόμασταν να μπορούσαμε να κάνουμε. Χωρίς να χάσω χρόνο, το στιγμιότυπο φυλακίστηκε. Και γέμισε άλλη μια σελίδα στο μπλόκ των αναμνήσεων.

Από ψηλά θα ήταν ακόμα πιο όμορφα.. από εκεί άλλωστε θα συμπλήρωνα το πάζλ με ότι έλλειπε από την ολοκλήρωση της τέλειας ανάμνησης. Προορισμός λοιπόν, Προφήτης Ηλίας. Δεν ήθελα πολύ θέα. Ήθελα αυτή την ηρεμία, την κρυφή ματιά, μέσα από το διαφορετικό που πάντα με ενθουσίαζε. Μέσα από το ασυμβίβαστο που πάντα θα με εξιτάρει. 

.. και οι αναμνήσεις ποτέ δεν φεύγουν. Πήγα στην παιδική χαρά. Δεν υπήρχε ψυχή. Δυο κούνιες, ίσα που της κουνούσε λίγο το αεράκι. Να δώσουν ζωή. Στάθηκα, έγινα για λίγο παιδί, δεν με έβλεπε άλλωστε και κανείς. ‘Φτάνει τόσο..’, ψιθύρισα, και κάθισα απέναντί τους, να τις κοιτάζω να κουνιούνται.. 

.. εκεί που η παιδικότητα παίζει με το όνειρο. Εκεί θα σε περιμένω.
 

Την αγάπη μου… 

Κείμενο-Φωτογραφίες:Ντίνα Παπαγεωργίου

Γυρολιμνιά Καστοριάς (facebook page)