Ο φάκελος με τον τίτλο "μαγικό"..στην μαγική, χιονισμένη γυρολιμνιά.(φωτογραφίες-κείμενο)

Aυτή τη φορά σας γράφω λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά από την αδυναμία μου.. την Γυρολιμνιά.
Καφεδάκι στην κούπα με την Καστοριά, να μου την θυμίζει όπου και αν πάω, κάθομαι στον υπολογιστή και σκαλίζω έναν ξεχασμένο φάκελο στην επιφάνεια εργασίας, με τίτλο : "μαγικό".

'Θα έχει ενδιαφέρον..', σκέφτηκα και άνοιξα να δω τις φωτογραφίες. Και ήταν η στιγμή που ο τίτλος επιβεβαίωνε αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου..

Βάζω το αγαπημένο μου τραγούδι, να συνοδεύει τον ήχο που αφήνουν τα πλήκτρα καθώς σας γράφω το σημερινό άρθο και οι πρώτες εικόνες μπαίνουν σε τάξη:

*Ed Sheeran-Photograph*Αν καθήσεις και το ακούσεις, είναι ένα κομμάτι με τόσο δυνατά λόγια, που παρόλο που κάποιοι θα νόμιζαν ότι με συντροφεύει απλά για τον τίτλο του, μάλλον κάνουν λάθος...

Nότια.. η βόλτα έχει ξεκινήσει.. οι κύκνοι ποζάρουν, αλλά με παρακινούν να προχωρήσω, δείχνοντάς μου την κατεύθυνση. Μα ποια άλλη.. γυρολιμνιά! Τοπίο χιονισμένο, ο πάγος καλά κρατεί στο έδαφος και εγώ προσεκτικά προσπαθώ όλο και πιο πολύ να πλησιάσω στην άκρη.

Ήταν θυμάμαι μια μέρα που ξεκίνησα με ανάμεικτα συναισθήματα.. χαρά, γιατί ήξερα ότι θα με αποζημίωνε με τις καλύτερες φωτογραφίες, αλλά με μια μικρή απογοήτευση, γιατί το χιόνι δεν ήταν τόσο όσο είχαμε συνηθίσει, όσο ονειρευόμαστε να είναι κάθε χρόνο τέτοιο καιρό που το περιμένουμε να εμφανιστεί, εκεί προς του Αγίου Νικόλα.. λέγοντας ότι 'φέτος τα έβαψε τα γένια του'!

Mετά τον χιονιά..πετώντας τα απόνερα στην πιο όμορφη βάρκα της γυρολιμνιάς.. με το χαρακτηριστικό κίτρινο χρώμα της, ο "ΚΑΠΕΤΑΝ ΓΙΩΡΓΗΣ".. χαμογελαστός και πρόθυμος να φωτογραφηθεί με το πιο γλυκό και από καρδιάς χαμόγελό του. Ευγενικές ψυχές, που πάντα συναντάς κάνοντας τον γύρο της λίμνης, ομορφιές που ήρθαν ξανά στην μνήμη μου σήμερα καθώς κοιτούσα τις φωτογραφίες απο εκείνη την ημέρα, μια κρύα μέρα, κατάλευκη, με τις μπότες μου να έχουν γίνει μούσκεμα από το πολύ περπάτημα στα χιόνια. Γιατί η χαρά και η αίσθηση να βουλιάζει το πόδι σου στο χιόνι, εκεί που είναι απάτητο, αψεγάδιαστο, ο ήχος από εκεί που δεν το είδε ο ήλιος, δεν σταματά ποτέ.

Το πιο παράξενο εκείνης της ημέρας όμως, για πρώτη φορά, δεν ήταν το χιόνι. Υπήρχε κάτι που έκλεψε την παράσταση. Ένα μαγικό παιχνίδι του ουρανού, που ίσως δικαιολογούσε γιατί τότε έβαλα τις φωτογραφίες σε έναν φάκελο με τέτοιο όνομα. Ο ουρανός, αν και συννεφιασμένος, είχε μια απίστευτη καθαρότητα.. μα σε ένα σημείο του, ένα κενό. Και από αυτό το κενό; Δεν θα σας πω.. θα σας δείξω.. γιατί νομίζω ότι τέτοιες εικόνες μαγεύουν περισσότερο από λέξεις.

Και για πρώτη φορά το φαναράκι χάνει έδαφος, καθώς ο ήλιος είναι αυτός που 'σβήνει' όλα τα φώτα. Θαρρείς και βρήκε διέξοδο, ελευθερώθηκε και σαν σπρέι φώτισε με χρύσο χρώμα τα νερά της Αρχόντισσας. Μόνο σε ένα κομμάτι.. μόνο για μια στιγμή, μόνο για τα μάτια μου, μόνο για να φυλακιστεί και να μείνει στα μάτια της ψυχής κάθε φορά που θα ανοίγω τον φάκελο.

Η ώρα περνούσε, ρόλλαρα τις φωτογραφίες και ένα χαμόγελο ήταν μόνιμα καρφιτσωμένο στο πρόσωπό μου και η σκέψη μου στην ομορφότερη. Στην Καστοριά μας. Ο καφές στην κούπα της Καστοριάς έχει πάρει να τελειώνει, πηγαίνω να ξαναγεμίσω και επιστρέφω.. όπως επέστρεψα ξανά και στην βάρκα του καπετάν Γιώργη τότε..  και με περίμενε ένα ακόμα οπτικό υπερθέαμα.

Aυτή τη φορά ο κύκνος ήταν στο επίκεντρο! Στο χρυσαφένιο φως που του ταίριαζε τόσο μα τόσο πολύ! Μοναχικός και όχι μόνος, γιατί φίλοι μου, άλλο μοναχικότητα και άλλο μοναξιά, απολάμβανε την βόλτα του στην λίμνη. Ο καπεταν Γιώργης είχε τελειώσει με την βάρκα του, κόσμος δεν έκανε την γυρολιμνιά καθώς το κρύο ήταν τσουχτερό και εγώ ίσως έπρεπε να επιστρέφω. Κι όμως δεν μου ήταν καθόλου εύκολο. Προτίμησα να καθήσω λίγο ακόμα με την μουσική να παίζει και να χαζέψω, πότε το σπρέι θα τελειώσει και θα σταματήσει να ψεκάζει. 

Έκανα μια βόλτα στην παλιά πόλη (αδυναμία μεγάλη) και βγήκα πάλι στον δρόμο.. 

Τα πουλιά στην σειρά, σαν να χάζευαν και αυτά την μαγική εκείνη μέρα. Δεν ήθελα να τα πλησιάσω, ποιος άλλωστε θα ήθελε να χαλάσει την ηρεμία τους; Παρόλα αυτά, σας το έχω ξαναπεί. Η σχέση μου με την πόλη έχει κάτι από παραμύθι, από μαγικό φίλτρο, σαν να διαβάζει την σκέψη μου και να μου χαρίζει φωτογραφίες που άλλοι περιμένουν ώρες για να τις πετύχουν.

Αυτό ήταν! Πέταξαν. Γρήγορα γρήγορα θυμάμαι ακόμα εκείνο το συναίσθημα όταν τα είδα να πετάνε. Άλλα να ταξιδεύουν στον ουρανό και άλλα να προσγειώνονται στις βάρκες. Αρμονικά, ήρεμα, όπως κάθε βόλτα. Το χρυσό χρώμα δεν υπήρχε πια, αλλά το τράγουδι που σας έλεγα στην αρχή, έπαιζε σε επανάληψη και έφτασε στο σημείο που έλεγε "..wait for me to come home."

Άφησα την Καστοριανή κούπα, ξανακοίταξα τις φωτογραφίες και το χρυσό χρώμα εμφανίστηκε. Ο κύκνος μου γύρισε το κεφάλι, σημάδι ότι το άρθρο έπρεπε να φτάσει στο τέλος του. Σημάδι που όπως ξαναλέει το τραγούδι "we keep this love in a photograph.." τελικά..

Mόνο που αυτή η αγάπη, είτε από φωτογραφίες, είτε από καθημερινές στιγμές, είναι ατέρμονη, δυνατή, αληθινή.

..μια ανιδιοτελή αγάπη, που επιβεβαιώνει το "αν ήξερες θα τρόμαζες...".


Την αγάπη μου...





Kείμενο-Φωτογραφίες:Ντίνα Παπαγεωργίου




facebook page:Γυρολιμνιά Καστοριάς