Mια αδέσποτη αγκαλιά..

Είχαμε καιρό να τα πούμε.. και σίγουρα πολλοί δεν περιμένατε να τα πούμε μέσα από ένα τέτοιο άρθρο, που διαβάζοντας τον τίτλο του, θα αναρωτιέστε, 'γιατί θα πρέπει να με αφορά;'. Αν έχετε την απορία, δεν έχετε παρά να συνεχίσετε την ανάγνωση.

Από τις τελευταίες βόλτες μου στην Γυρολιμνιά, πριν φύγω από την μαγευτική Καστοριά, μια χειμωνιάτικη Κυριακή, σταμάτησα στην Μαυριώτισσα. Το κρύο αρκετό, ακόμα και αν ο ήλιος ήταν εκεί να ζεστάνει το τοπίο, να ηρεμίσει ακόμα περισσότερο το ήδη γαλήνιο μέρος.

Βγήκα από το αυτοκίνητο για τις καθιερωμένες φωτογραφίες.. (πως αλλιώς, αφού ξέρετε πλέον ότι η φωτογραφική είναι αναπόσπαστο κομμάτι-προέκταση του χεριού μου!). Ψυχή δεν υπήρχε.. πραγματικά από της λίγες έως ελάχιστες φορές, που δεν συναντώ έστω και έναν άνθρωπο εκεί. Κάθησα στο παγκάκι για λίγα λεπτά ηρεμίας, χαλάρωσης, θαυμασμού. Τα κιτρινισμένα φύλλα από τα δέντρα, ήταν αρκετά να μου 'χαλάσουν' την ησυχία, αφού βηματισμοί, με έκαναν να καταλάβω ότι κάποιος ήταν εκεί.. γύρισα το βλέμα και η ψυχή ήταν.. τετράποδη..! Ξάπλωσε επάνω στα φύλλα, εκεί που οι ηλιαχτίδες του φωτός ζέσταιναν το σωματάκι του. Δεν πλησίαζε και αυτό ήταν αρκετό για να με κάνει να πάω εγώ κοντά του. Ατάραχο. Γονάτισα μπροστά του και την ίδια στιγμή 'γονάτισε' και η ψυχή μου.. μόνο να μπορούσατε να βλέπατε καθαρά το βλέμμα του.
 
Η φωτογραφία που μοιράζομαι μαζί σας, δεν είναι τυχαία.. (βγάλαμε άλλωστε παρέα, τόσες πολλές αργότερα, που θα μπορούσε να είναι και κάποια άλλη).. εκείνο το βλέμμα του όμως, το φοβισμένο, το γεμάτο απορία, ανασφάλεια, παράπονο, μοναξιά, ήταν καθηλωτικό.

Χωρίς δεύτερη σκέψη, άνοιξα το πορτ-μπαγκάζ και έβγαλα μια χούφτα τροφής που έτυχε να έχω μαζί μου.. δεν σας περιγράφω χαρά!!! Από εκείνες τις στιγμές που ξεχνάς τον λόγο που βγήκες, ξεχνάς να φωτογραφίσεις, ξεχνάς τα πάντα. Σε νοιάζει μόνο, που βλέπεις μια ψυχή που 'γονάτισε' την δική σου ψυχή αρχικά, να τελειώνει το φαγητό που της πρόσφερες και να σε πλησιάζει για ένα χάδι, γεμάτη ευγνωμοσύνη. Γύρισε ανάσκελα, το χάιδεψα στον λαιμό, έκλεισε τα μάτια του και έδειχνε να το απολαμβάνει! Έκανα να φύγω. Ήταν η στιγμή που άπλωσε τα δύο μπροστινά του πόδια και αγκάλιασε το πόδι μου.. σαν να μην ήθελε να φύγω. Σαν να με παρακαλούσε να του δώσω λίγη ακόμα αγάπη, ένα ακόμα χάδι που ίσως στερήθηκε. Γιατί ξέρετε, αυτά τα ζώα, δεν 'φύτρωσαν', συνυπάρχουν μαζί μας, ίσως να τα παράτησαν, ίσως να έχουν χάσει την στέγη που τους πρόσφερε χαρά, τροφή, αγάπη και να βρήκαν την κακία, την απανθρωπιά και καποιες φορές την απειλή της θανάτωσης.

Να σκέφτεστε ότι δεν παύουν να είναι ψυχές, που εκτιμούν κάθε εκδήλωση αγάπης μας, κάθε στοργικό χάδι, κάθε προσπάθεια να καταφέρουμε να συνυπάρξουμε σε αυτόν τον κόσμο, γιατί πάντα συνυπήρχαμε.. και πάντα θα συνυπάρχουμε.

Εύχομαι, φιλαράκι μου, την επόμενη φορά να σε βρώ σε μία ακόμα Γυρολιμνιά και να μην διαβάσω μια μέρα, ότι σε βρήκαν και εσένα κάπου πεταμένο, να κάνεις ότι κοιμάσαι και να σε προσπερνάν αδιάφορα, γιατί δεν είσαι άνθρωπος για να ασχοληθεί κάποιος μαζί σου (!). Να δω το βλέμμα της αγάπης και όχι του φόβου που είχες όταν σε 'γνώρισα'..

Κλείνω με την ευχή να γίνουμε περισσότερο άνθρωποι.. να λύνουμε τα προβλήματα με σοβαρότητα και υπευθυνότητα και όχι με μια φόλα.

Το άρθρο είναι αφιερωμένο σε όλες εκείνες τις ψυχές που χάθηκαν.. σε όλα εκείνα τα βλέματα που στιγματίζουν την ψυχή μας και την γεμίζουν με 'γιατί'..σε όλες εκείνες τις αγκαλιές, τις αδέσποτες, που κάποιοι από εμάς είχαμε την χαρά να εισπράξουμε.....!

Την αγάπη μου..

Κείμενο-Φωτογραφία:Ντίνα Παπαγεωργίου


facebook page:Γυρολιμνιά Καστοριάς