..στην αυθόρμητη ομιλία,δεν υπάρχει backspace.

Ξεκινάω το άρθρο λέγοντάς σας, πως τίτλο ακόμα δεν έχω βρει..

Πριν μέρες,‘scrollάροντας’ στο κινητό μου, έπεσα πάνω σε μια εικόνα. Ναι καλά καταλάβατε. Αυτή που εμπεριέχεται στο άρθρο και που μακάρι να γνώριζα ποιος το σκίτσαρε να τον αναφέρω, αλλά δυστυχώς ακόμα και αν έψαξα, την έβρισκα απλά κοπιαρισμένη σε διαφορά sites. Αnyway, ας με συγχωρέσει ο δημιουργός, τη δανείζομαι με ‘αδεία από τη σημαία’ που λένε..

Περά από τίτλο, εξακολουθώ να μην ξέρω πως θα συνεχιστεί το άρθρο αλλά το μόνο που ξέρω είναι ότι η εικόνα είναι σίγουρα το main theme και στο background ο σχολιασμός και φυσικά η νέα τάξη πραγμάτων πίσω από την λέξη «πληκτρολόγιο» μιας και έχει αντικαταστήσει την καθημερινότητά μας, είτε αυτό είναι κινητό, είτε υπολογιστής, και η τραγική ειρωνεία είναι ότι και εσείς μέσω κάποιων τέτοιων συσκευών με διαβάζετε, αλλά να που δεν γίνεται αλλιώς. Και αν  νομίζετε ότι θα σας κάνω κήρυγμα για τα social media ή κάτι τέτοιο, λάθος το νομίζετε.

Η ανάγκη για έκφραση σε κάθε άνθρωπο ποικίλει, άλλοι εκφράζονται μέσα από τραγούδια, άλλοι γράφοντας, άλλοι ζωγραφίζοντας, άλλοι ακόμα και με τη σιωπή τους (!). Το σημαντικό και εκείνο που τις περισσότερες φόρες δεν σκεφτόμαστε (τουλάχιστον όχι όλοι!), είναι τί κρύβεται στη ‘στροφή’. Στα ποσά “I’m ok” γραφούμε, αν γυρίσουμε λίγο το κεφάλι μας να δούμε, τελικά είναι “I’m NOT ok”. Kαι εδώ είναι η σύνδεση με ένα απρόσωπο πληκτρολόγιο: ότι δεν μπορείς να δεις πίσω από την οθόνη, όσο και να πλησιάζεις το κεφάλι σου, όσο και να κοιτάς πίσω από αυτή κτλ κτλ. Αστό φίλε, απλά δεν μπορείς.- 

Σε μια εποχή που δείκτης ενδιαφέροντος είναι και το: «είδα το timeline σου, καλά είσαι λογικά!», μην περιμένεις να καταλάβεις και πολλά. Θα καταλάβεις μόνο, αν επιδιώξεις να δεις τον άλλον στα μάτια.. και μπορεί πάλι να μην μπορέσεις να καταλάβεις, αλλά τουλάχιστον θα ξέρεις, πως οτιδήποτε ακούσεις, το ακούς live. Γιατί στην αυθόρμητη ομιλία, δεν υπάρχει backspace. (Ουπς… μόλις βρήκα και τον τίτλο!). 

Όχι λοιπόν, δεν υπάρχει backspace. Αυτό το μαγικό κουμπάκι σε πληκτρολόγια και κινητά, που γραφείς, γραφείς και μόλις το καλοσκεφτείς ότι θα εκθέσεις την ψυχή σου, το πατάς με δύναμη και μίσος να σβήσει τα πάντα και να γράψεις κάτι γενικό, ένα ξερό 'οκ', ένα ανούσιο 'καλά', ένα αηδιαστικό και ψεύτικο 'τα λέμε'. Στις ανθρώπινες σχέσεις που έχουν γίνει τόσο πολύπλοκες, η κουβέντα είναι σωτηρία, βάλσαμο. Αρκεί να γίνεται σωστά και με τα σωστά άτομα (οκ, πρέπει να είσαι τυχερός να τα βρεις!). Αυτή λοιπόν την κουβέντα, να απαιτείς να την κάνεις κατ’ ιδίαν. Nα μην κοντρολάρεις τις λεξεις, τη σκέψη σου. Να ξεστομίσεις πράγματα, που κανένα backspace δεν θα μπορεί να τα πάρει πίσω.

Πήγαινε στην άλλη μεριά του τοίχου, του δικού σου τοίχου και, σβήσε το “not ok”. Είσαι μια χαρά. Έτσι να λες. Πες πες, θα το πιστέψεις. Είναι μια αρχή να νιώσεις λίγο τρελός και καλυτέρα τρελός από χαρά, παρά τρελός από θλίψη. Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι το σύμπαν σου επιστρέφει ό,τι ενδόμυχα ζητάς και καταλαβαίνει πότε ζητάς τί και πότε απλά λες “αχ, ας είμαι ευτυχισμένος….” και μέσα σε κλάσματα του δευτερόλεπτου λες σαν δεύτερο εγώ “…ναι καλά, σιγά μην είμαι τελικά.. πότε με άκουσε έμενα το σύμπαν;”. Kαι εκεί το χάνεις. Λένε. Δεν ξέρω. Αλλά έχεις τίποτα να χάσεις, αν για μια φορά στη ζωή σου δοκιμάσεις κάτι άλλο; Να πεις είναι χρέος μου να χαμογελάσω, είναι προϋπηρεσία στην καλοσύνη να προσπαθήσω να καταλάβω τον δίπλα μου, να δώσω για να πάρω.

Όχι δεν είμαι αισιόδοξη. Κάθε άλλο. Είμαι ρεαλίστρια μέχρι κόκαλο και πολλές φόρες εγωιστικά αρνιόμουν να αποδεχτώ τέτοιες ‘αερολογίες’. Αλλά καμία φορά, μια εικόνα, μια λέξη, μια άλλη οπτική, ένα άγγιγμα από κάποιον που ξέρεις ότι ακούει για να σου πάρει λίγο από το φορτίο έστω και νοερά, αρκούν για να βάλουν λίγη ώθηση σε μια δύσκολη κατάσταση που περνάς.

Για αυτό κλείσε το άρθρο, ναι ναι φτάνει διάβασες, και εγώ θα είμαι ευχαριστημένη ότι όσα έγραφα τόση ώρα έπιασαν τόπο, αν πάρεις τηλέφωνο όποιον εσύ θες, να πατέ μια βόλτα να τα πείτε. Ακόμα και αν δεν πείτε τίποτα, θα έχετε γράψει δεκάδες άρθρα στο τετράδιο της μέρας σας, μόνο με το χαμόγελο που θα ανταλλάξετε όταν κοιταχτείτε..!!

Trust me...

Tην αγάπη μου…

Κείμενο-Επιμέλεια : Ντίνα Παπαγεωργίου