...για εκείνη.

...παράξενο πολύ, τόσο καιρό μετά, μέσα σε αυτό το blog.

Μπροστά μου μια λευκή σελίδα και τα δάχτυλα πάνε διστακτικά προς το πληκτρολόγιο.

Oύτε που θυμόμουν, πότε ήταν η τελευταία φορά που τα είπαμε από εδώ. Ούτε που θυμάμαι τί έγραφα, τί γραμματοσειρά επέλεγα..

Όλα μέσα μου, σαν μια λευκή σελίδα. Σαν αυτή τη λευκή σελίδα, που αντίκρισα όταν ξαναμπήκα εδώ μέσα.

Βρήκα ένα ξεχασμένο άρθρο στα πρόχειρα. Είχα γράψει μόνο τον τίτλο : «…για εκείνη». Και ήταν στην ημέρα των γενεθλίων της. Κάνω μια γρήγορη «ψαξιματική» (ας μου επιτραπεί ο όρος!) και βλέπω το προτελευταίο άρθρο «η φτερούγα που δεν θα κλείσει ποτέ». Και έπειτα το τελευταίο άρθρο που δημοσίευσα, στην καραντίνα.

Ειρωνεία..

Και κάπου εδώ θα αναρωτιέσαι πού το πάω, τί ασυναρτησίες γράφω, πού θα καταλήξω.

Αλλά, έτσι δεν το πηγαίναμε πάντα; Πάμε και όπου βγει. Όσοι με διαβάζατε, θα το θυμάστε. Ποτέ δεν ήξερα πώς να ξεκινήσω. Όπως και τώρα. Όπως και λίγα χρόνια μετά την τελευταία μας επαφή.

Όλο έλεγα «τώρα πρέπει να γράψω κάτι…» και όλο δεν πήγαινε το χέρι. Ανάθεμα και αν ήξερα πότε θα ερχόταν αυτή η ώρα. Πότε θα ήταν η κατάλληλη στιγμή. Και τελικά, ξέρετε κάτι; Δεν θα υπάρξει ποτέ κατάλληλη στιγμή, που κάτι που θες να κάνεις θα σου έρθει κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της σκέψης και του πλάνου σου. Θα έρθει, όποτε κρίνει αυτό πως πρέπει να έρθει. Και ήρθε..

Το restart αυτό, δεν έχει κάποια ιδιαίτερη θεματολογία για τους περισσότερους που έχετε φτάσει την ανάγνωση ως εδώ. Έχει όμως για εμένα, που τόσα χρόνια τα λέμε από εδώ και κάναμε (νομίζω) καλή παρέα. Είναι μια αφιέρωση στον άνθρωπο που έφυγε από κοντά μου πριν 3 χρόνια : την μητέρα μου.

Και εδώ κολλάει αυτό περί «ειρωνείας» που σας έγραψα παραπάνω.

Η «φτερούγα που δεν θα κλείσει ποτέ», μπορεί κυριολεκτικά, να μην μπορεί να ανοίξει ξανά, αλλά σίγουρα μεταφορικά, δεν θα «κλείσει» ποτέ.

Είμαι σίγουρη, πως καθώς σας γράφω και τα ξαναδιαβάζω, είναι σαν να τα ακούει και να συμφωνεί κουνώντας καταφατικά το κεφάλι της, όπως κάθε φορά που διάβαζε τα γραφόμενά μου και μου χάριζε την επιβεβαίωσή της, με το ομορφότερο χαμόγελο που συνάντησα στη ζωή μου.

Της το χρωστούσα λοιπόν.

Για την βόλτα που έκανα σήμερα, για την βόλτα που κάνω κάθε φορά που γυρίζω εδώ και που πάντα έχει το χρώμα της και την παρουσία της. Έστω και νοερά…

Την αγάπη μου..

Κείμενο - Επιμέλεια - Φωτογραφία : Ντίνα Παπαγεωργίου

• Instagram : Dina_Pap_Photography
• Facebook: Γυρολιμνιά Καστοριάς