...για εκείνη.
...παράξενο πολύ, τόσο καιρό μετά, μέσα σε αυτό το blog. Μπροστά μου μια λευκή σελίδα και τα δάχτυλα πάνε διστακτικά προς το πληκτρολόγιο. O ύτε που θυμόμουν, πότε ήταν η τελευταία φορά που τα είπαμε από εδώ. Ούτε που θυμάμαι τί έγραφα, τί γραμματοσειρά επέλεγα.. Όλα μέσα μου, σαν μια λευκή σελίδα. Σαν αυτή τη λευκή σελίδα, που αντίκρισα όταν ξαναμπήκα εδώ μέσα. Βρήκα ένα ξεχασμένο άρθρο στα πρόχειρα. Είχα γράψει μόνο τον τίτλο : «…για εκείνη». Και ήταν στην ημέρα των γενεθλίων της. Κάνω μια γρήγορη «ψαξιματική» (ας μου επιτραπεί ο όρος!) και βλέπω το προτελευταίο άρθρο «η φτερούγα που δεν θα κλείσει ποτέ». Και έπειτα το τελευταίο άρθρο που δημοσίευσα, στην καραντίνα. Ειρωνεία.. Και κάπου εδώ θα αναρωτιέσαι πού το πάω, τί ασυναρτησίες γράφω, πού θα καταλήξω. Αλλά, έτσι δεν το πηγαίναμε πάντα; Πάμε και όπου βγει. Όσοι με διαβάζατε, θα το θυμάστε. Ποτέ δεν ήξερα πώς να ξεκινήσω. Όπως και τώρα. Όπως και λίγα χρόνια μετά την τελευταία μας επαφή. Όλο έλεγα «τώρα πρέπει να γρ
