Nα χάνεσαι στα στενά της.. και να μην σε νοιάζει που θα βγεις..

Ξεκινώντας την γυρολιμνιά, έφτασα στην παλιά πόλη.. λίγο πριν την πλατεία Ντολτσό. Εκεί που θαρρείς πως ο χρόνος έχει ξεχάσει να κυλήσει ή απλά αρνείται πεισματικά να εκσυγχρονίσει κάθε σημείο που κρατάει καλά κρυμμένο στα στενά πέτρινα σοκάκια με τα μισογκρεμισμένα παλιά σπίτια. Σπίτια που αποτελούν ταυτότητα της αρχοντιάς της πόλης μας, της παράδοσης, αυτής της μαγικής Καστοριανής ταυτότητας που μιλάει στην ψυχή κάθε καστοριανού και που οπουδήποτε και αν βρεθεί, την κουβαλήσει πάντα μαζί του. Όχι σε κάποια τσέπη, αλλά κάπου που παραμένει αλώβητη.

Στην ψυχή του.

Εκεί «μιλάει» και έμενα κάθε εικόνα που βλέπουν τα μάτια μου στην πόλη που μεγάλωσα.. στην ψυχή μου.. να μου επιβεβαιώσει πως καλά έκανα που επέλεξα να «χαθώ» στα στενά της και την ίδια στιγμή να μου υπενθυμίσει πως πάντα θα υπάρχει κάτι από το μαγικό αυτό φίλτρο που θα μου χαρίζει εικόνες παλιάς εποχής, εικόνες που η αγάπη και η νοσταλγία μάγεψαν τον φακό μου.. και όπως πάντα, έτσι και αυτή τη φορά, φυλάκισαν το παραμύθι για ακόμα μια φορά στο ‘ράφι’ της καρδίας μου.. ελπίζω και της δικής σας.

Tην αγάπη μου...

https://www.facebook.com/%CE%93%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CE%BD%CE%B9%CE%AC-%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%82-151807771643754/timeline/