Όταν σου λείπει αυτό που χρειάζεσαι..τα βήματα της ψυχής, βρίσκουν πάντα τον δρόμο.

Οκτώβριος φίλοι μου..

Κάπως έτσι..μετράω πως σε λίγες μέρες κλείνουμε έναν μήνα παρέας, έναν μήνα που με διαβάζετε, δείχνετε ότι σας αρέσει αυτή η επικοινωνία, που γίνεται αμφίδρομη με τα μηνύματα και τα σχόλιά σας, όσο το blog γίνεται ακόμα πιο γνωστό. Googlάρεις ‘Οκτώβριος’ και οι εικόνες που κατακλύζουν την οθόνη σου είναι πορτοκαλί. Φύλλα, βροχή, ομπρέλες. Σκέφτομαι τί θα θέλατε περισσότερο να δείτε, τι θα θέλατε να διαβάσετε, πού θα θέλατε να βολτάρετε.

Άδικα έψαχνα κάποια παλαιότερη λήψη. Ίσως έφταιγε και το γεγονός ότι ήθελα ακόμα μια βόλτα. Έτσι, χωρίς να το πολυσκεφτώ, είπα πως ο μήνας πρέπει να ξεκινήσει φωτογραφικά.. και να πάρετε δύναμη, να δείτε την Αρχόντισσα να υποδέχεται τον δεύτερο μήνα του Φθινόπωρου. Μουσική, αθλητικά, την καλύτερη διάθεση και φωτογραφική ανά χείρας. Επόμενο ερώτημα; ‘Πού πάμε σήμερα’. Στάθηκα για λίγο να αποφασίσω το θέμα. Μάταια. Είχα μπλοκάρει. Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να ανηφορίσω από το κέντρο και όπου με βγάλει. Φυσικά, ανεβαίνοντας την Μητροπόλεως, άρχισα να είμαι τόσο σίγουρη ότι θα κατέληγα εκεί..

Ανεβαίνοντας προς τον Προφήτη Ηλία, η πρώτη εικόνα ήρθε σαν επιβεβαίωση της επιλογής μου:
Χρώματα: πορτοκαλί, πράσινο, γκρι, καφέ
Στοιχεία: άκρως Φθινοπωρινά
Και το στιγμιότυπο φυλακίστηκε!

Φτάνοντας πάνω, δεν υπάρχει ανθρώπινη ύπαρξη. Μόνη μου με την μαγεία της φύσης και την Αρχόντισσα να απλώνεται μπροστά μου. Με έναν υπέροχο ήλιο και ήδη να κυριαρχεί η ψευδαίσθηση ότι έχουμε ακόμα καλοκαίρι! Άκουσα ένα δυνατό νιαούρισμα.. έψαξα να βρω από πού ακουγόταν. Και βρήκα την ‘φασαρτζού’ γατούλα να κάνει παρέα στα πανέμορφα παγώνια. Πήγα κοντά και τριβόταν στα πόδια μου, εμποδίζοντάς με να σταθεροποιηθώ να τα φωτογραφίσω. 'Ζηλιαρόγατες’.. σκέφτηκα και άφησα για λίγο την μηχανή, για να παίξω μαζί της. Μέχρι να φωτογραφίσω, γύρισα και δεν την είδα δίπλα μου.. που να πήγε..

Ανέβηκα στην εκκλησία του Προφήτη Ηλία, στο διπλανό παρεκκλήσι, άναψα ένα κεράκι για καλό μήνα. Βγαίνοντας, η όμορφη παρέα μου, με ακολούθησε. Αδύνατον να φύγω. Νάζια, νιαουρίσματα και παιχνίδι για λίγη ώρα.
Έπρεπε να φύγω.. και σαν να ένιωσε την σκέψη μου, πήρε αγκαλιά το πορτοκαλί φύλλο και πόζαρε με χάρη κλείνοντας το ματάκι της.. σε 'μένα; στον Οκτώβρη; μακάρι να 'ξερα. 'Το σίγουρο είναι οτι θα τα ξαναπούμε', της είπα.. και κατηφόρισα με γεμάτη ψυχή!

Η ώρα είχε περάσει, καθώς χωρίς να το καταλάβω, είχα γυρίσει σε όλα τα στενά δρομάκια. Κατέληξα στην παραλία. Φυσούσε. Εκεί ο Οκτώβρης αποφάσισε να μου δείξει ότι ο ήλιος δεν ήταν, πάρα μόνο ένα αστειάκι του για να μην παρατήσω την φωτογραφική και γυρίσω πίσω. Παρόλα αυτά, ακόμα και έτσι, μου έκανε το ομορφότερο δώρο. Την αγαπημένη γκρι λήψη, για να ολοκληρώσω τον καμβά μου. Στα χρώματα του Φθινοπώρου..

Τέλος οι φωτογραφίες.. δύο κύριοι στο παγκάκι συζητούν:

-'Τί να μας πεις και εσύ από την θάλασσα που μας έρχεσαι;' (λέει ο ένας στον άλλον)..'δεν βλέπεις εδώ την ομορφία της Καστοριάς; Με ποιά θάλασσα να συγκριθεί αυτή η λίμνη;'

Χαμογέλασα και προσπέρασα.. πόσο δίκιο είχε.. το τοπίο είχε σκοτεινιάσει και η αγριεμένη λίμνη μάγευε για ακόμα μια βόλτα. Πώς ένιωσα; Δεν θα σας κουράσω με λόγια.. θα σας παραπέμψω σε στίχο του Μάνου Ξυδούς:


'Έχει ο καιρός τις μαύρες του
κι εγώ που βρίσκομαι δεν ξέρω
σε παραλίες που χωράνε τους ορίζοντες
ή σε απλές κουβέντες που τρελαίνουν'


Την αγάπη μου...


(facebook page: Γυρολιμνιά Καστοριάς)