Κι αν δεν μπορείς να το πεις,το γράφω εγώ για 'μας.Δες το.

‘Κάτι διαφορετικό’.. πέρα από τοπία, λίμνη, περαστικούς που κάνουν την βόλτα τους, αυτό σκέφτηκα όταν άνοιξα τον υπολογιστή για να σας γράψω. Κάπως έτσι σκέφτηκαν και οι ‘άγνωστοι’, πριν πράξουν αυτό που φυλάκισα. Σας μπέρδεψα ε;

Κάθε φορά, παρατηρημένο αυτό, στο display της φωτογραφικής σου, θα είναι και μερικές φωτογραφίες που ξεφεύγουν από το εκάστοτε concept. Aυτές οι λήψεις ‘εκτός σεναρίου’ που λέω και εγώ. 2,3 μαζεμένες και μπορούν εύκολα να στοιχειοθετήσουν ένα θέμα από μόνες τους : Αυτό του ‘πες το και αν δεν μπορείς ζωγράφισέ το’.

Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει:

Χιλιοειπωμένο, χιλιοζωγραφισμένο, το ξετρύπωσα και στην πόλη μας.. λίγο ανορθόγραφο, αλλά η ουσία είναι που μετράει. Χωρίς δεύτερη σκέψη, έβγαλα την φωτογραφική.. ένα πιτσιρίκι που έβγαινε από το σπίτι του εκείνη την ώρα με κοίταξε με απορία.. δεν ξέρω αν μετά, πήγε να διαβάσει τί έγραφε.. αν το είχε διαβάσει ποτέ περνώντας καθημερινά από εκεί ή το προσπερνούσε αδιάφορα. Βέβαια θα μου πείτε, ένα παιδάκι τί να μπορεί να συνδέσει με κάτι τέτοιο σε αυτή την ηλικία; Αλλά πάλι ποιος ξέρει.. τα όνειρα του καθενός είναι φυλαγμένα σε μια γωνιά της ψυχής με ταμπέλα ''ανομολόγητα και αυστηρώς προσωπικά''.

Λίγο πιο κάτω αυτό:

Γέλασα πάλι.. (το έγραφε και αυτό ο τοιχος!) ‘πόσα καλοκαίρια θα περιμένεις και εσύ έρημε/έρημη…’ σκέφτηκα γελώντας.. και πάλι ‘κλίκαρα’. Ξέρετε κάτι; Θέλει μαγκιά να γράφεις αυτό που αισθάνεσαι ή μπορεί και να είναι και απερισκεψία.. δεν έχω κατασταλάξει ακόμα. Εκείνο που ξέρω όμως, είναι πως όσοι το κάνουν, γουστάρουν να το ζήσουν, ακόμα και αν δεν το ξεστόμισαν ποτέ face to face.

Ελπίζουν πως κάποτε θα περάσει εκείνος ή εκείνη από το σημείο αυτό και μαγικά θα αλλάξουν τα πάντα, σαν ένα παραμύθι με όμορφο τέλος. Όπως σε αυτό το παγκάκι στην γυρολιμνιά.. που πλέον ο ήλιος το έχει ξεθωριάσει και που αν ήταν στο χέρι μου θα έλεγα ‘πανε ρε φίλε σε περιμένει!’ όχι τίποτα άλλο, αλλά θα ξεθωριάσει και άλλο και θα χαθεί το μήνυμα. Όπως και το ‘σ'αγαπώ’ στο πεζοδρόμιο αυτή τη φορά, στη Βόρια παραλία.. θυμάστε;

Φωτογραφίζω εγώ και δημοσιεύω.. κάποιο μάτι θα τα δει, ποτέ δεν ξέρεις.. και αν κάνω και κανένα καλό και η μοίρα γράψει ‘μήνυμα εστάλει’ και ‘διαβάστηκε’ ακόμα καλύτερα. Θα επιβεβαιώσω πως αξίζει ρε φίλε. ΑΞΙΖΕΙ. Γιατί το όνειρο σου πραγματοποιήθηκε.

Προσωπικά ήμουν πάντα της άποψης ότι τα όνειρα είναι για όσους δεν τολμούν να ‘ξυπνήσουν’ και να διεκδικήσουν, ότι πάντα πρέπει να έχεις το 199 σε ταχεία κλήση για να μην μείνουν οι στάχτες του και λερώνουν την πραγματικότητα. Ανελέητο σνομπάρισμα της φράσης σας λέω, πεπεισμένη ότι δεν μπορείς να ζεις και στο όνειρο και στην πραγματικότητα, γιατί όταν αυτά συναντηθούν και δεν έχουν καμιά τύχη σε κοινό άξονα, θα φας τα μούτρα σου..

Ώσπου κάποιος κάποτε μου είπε "δεν καίνε", ότι "απλά ζεις και ονειρεύεσαι παράλληλα". Δεν ξέρω αν το πίστεψα, αν ήταν αφορμή για να τα μπουρλοτιάζω από τότε όλα, αλλά σίγουρα με κατάφερε και έσβησα το 199 από την ταχεία κλήση.

Ίσως και εγώ να στέλνω το δικό μου μήνυμα μέσα από λίγες γραμμές, ίσως και να έχω κυνηγήσει και να συνεχίζω να κυνηγάω, ίσως να πάρω κάποτε και ένα σπρέι και να αποτυπώσω τα θέλω της ψυχής σε έναν τοίχο.. ένα είναι σίγουρο και να το έχετε καλά στο μυαλό σας:

Η ζωή, είτε στα γραπτά, είτε στα προφορικά, θέλει θράσος, θέλει τόλμη, θέλει κότσια. Είναι μια διαρκής μάχη, που ποτέ δεν ξέρεις πότε θα φας σφαίρα ή θα πανηγυρίσεις την νίκη σου κάνοντας το όνειρο πραγματικότητα. Δεν σκοτώνεσαι, γιατί τα όνειρα σε κάνουν άτρωτο..και αν κάτι πάθεις, είναι απλές γρατζουνιές για να σου θυμίζουν ότι πάλεψες.

Εκείνο που δεν εξαγοράζεται με τίποτα, είναι που θα μπορέσεις κάποτε να πεις με χαμόγελο, ότι "έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να κάνω την καθημερινότητά μου το όνειρο που με κρατούσε σε κατάσταση ύπνου, για να μην ξυπνήσω και  χάσω την γλύκα του".

Go for it φίλοι μου..

Την αγάπη μου..


(facebook page:Γυρολιμνιά Καστοριάς)